20 Kasım 2014 Perşembe

2 Yaş Sendromu ve Ben

 Evet son zamanlarda, blogda dahil pek çok şeye vakit ayıramıyorum. Yapmak istediklerim sadece aklımda kalmaya başladı. Bazen niyetlenip yapmak istesem bile kendimde o enerjiyi çoğu zaman bulamıyorum. Özellikle son bir iki aydır postlarımdaki azalma belki dikkatinizi çekmiştir.




Peki neden mi böyle bir döneme girdim?

 Alaz, bir hafta sonra tam 2 yaşında olacak. Açıkçası ne ara büyüdü hala aklım almıyor. Daha mutlu, sağlıklı, huzurlu yıllar görmesi en büyük temennim.

 2 yaşında olmasının verdiği coşkuyla birlikte, bebeklikten çocukluğa hızlı bir geçiş yaptık. Artık kolay kolay ikna olmuyor, bir şeyi istediğinde derdini ağlayarak anlatıyor, olmayınca da kendini yerlere atıyor. Tabi bu kadar huysuzluğun yanına duracell pili takmış tavşan misali enerji patlaması olunca degil yapmak istediklerime vakit ayırmak, bazen zaruri işlere bile vakit ayırmıyorum. Eğer ki gece çok sık kalkıp doğru düzgün uyumadıysa güne 1-0 yenik başlamış oluyorum.

 Hal böyle olunca günün nasıl geçip bittiğini bile anlamak da zorlanıyorum. Evet bugünlerde elbette geçecek biliyorum. Ama bazen insan cama çıkıp avazı çıktığı kadar bağırmak istemiyor degil. :)


15 yorum:

  1. boş buldugun bir araziye git ve diledigin gibi bagır valla ben bunu yapmıstım cok iyi gelmişti :)))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu konuda yalniz olmadigimi bilmek gercekten guzel bir duygu :))

      Sil
  2. Ayy yeğenim de iki yaşına yaklaşıyor. Çok tatlılar tamam ama her şeye ağlamaları gerçekten çok sinir bozucu olabiliyor. Nice yaşlara diyeyim şimdiden Alaz'a :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet kesinlikle cok tatli oluyorlar. Ama bazen insan ne yapacagini şaşırıyor. Evde yine biraz daha rahat ama dışarı çıkınca bazen kabusa dönüşebiliyor.

      Sil
  3. allah bebegın ve sana uzun nıce guzel gunler gormeyı nasıp etsın :) kendı adıma konusuyorum ben guzel yazılarını beklerım onemlı olan o kucuk kuzu :)

    YanıtlaSil
  4. Bir yerlerden "terrible two" diye bir şey duymuştum çocuklarla ilgili. Kolay gelsin:)

    YanıtlaSil
  5. Bazen onlardan özleyecek kadar uzaklaşıp kendine biraz vakit ayırabilmenin tüm yollarını zorla..Birazcık nefes molaları her ikinize de çok iyi gelecek..Ama bu tatlılıktan ne kadar uzak durulabilir bilmiyorum, bağımlılık yapar bu şeker..Maşallah, ısırıyorum prensesin o inatçı yanaklarından..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aslında şu anda pek oyle bir firsatim olmadigi icin sanirim bu aralar biraz sıkıntılı geciyor. Dogduğundan beri yardimci olmadan bakiyorum. Ve yakinlarda emanet edebilecegim birileri ne yazik ki yok. Hal boyle olunca bazen daralabiliyorum. Sanirim kreşe başladigi gun biraz rahatlayacagim.

      Bunun disinda evet bagimlilik yapyigi dogrudur. Sevgiler:)

      Sil
  6. Merhabalar..
    Şuanda çocuğum yok ama bu tarz konulara karşı bilinçlenmem lazım diye düşünüyorum ve okuyorum.. Teşekkür ederim..Blogunuzu takipteyim. Bana da beklerim

    http://gulsahinsihirlidegnegi.blogspot.com.tr/

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Tesekkurler yardimci olabildiysem ne mutlu bana. Hemen iade-i ziyarete geliyorum. Sevgiler.

      Sil
  7. tag lendin :* http://misstuti.blogspot.com.tr/2014/11/tag-me-time-kendime-ayrdgm-zaman_24.html

    YanıtlaSil
  8. Naçizane bi öneri: Gece kalkmaların da, vızırdamaların da, o minik suratın, minik kulakların, parmakların da, her birinin doya doya tadını çıkar. Bi gün bi bakmışsın 12 yaşına gelmiş, koca adam gibi laflar ediyo, espriler yapıyo. Az önce hissettiğim kaçırmışlık duygusunu anlatamam. Ki bi de ben, onu bakıcıya bırakmamak için işimden bile ayrılmış, her anını da yaşamıştım aslında. Yine de kayıp gitmiş gibi. Lütfen tadını çıkar. Öp, kokla, sev. Hatta acık da benim yerime yap, e mi? Sevgiler kocaman... :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet haklisiniz. Daha şimdiden bebeklik hallerini ozlemeye basladim. Zaman cokcabuk geciyor gercekten. Tesekkurler. Sevgiler.

      Sil